Przejdź do zawartości

Jacopo Sadoleto

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacopo Sadoleto
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1477
Modena

Data i miejsce śmierci

18 października 1547
Rzym

Biskup Carpentras
Okres sprawowania

1517–1547

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

22 grudnia 1536
Paweł III

Kościół tytularny

S. Callisto
S. Balbina
S. Pietro in Vincoli

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1520

Konsekrator

Niccolò Fieschi

Jacopo Sadoleto (ur. 12 lipca 1477 w Modenie, zm. 18 października 1547 w Rzymie) – sekretarz papieża Leona X, a następnie Klemensa VII, biskup Carpentras w Prowansji (od 1517), kardynał (od 1536).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Sadoleto był przede wszystkim dyplomatą, znakomitym mówcą i poetą. Był tolerancyjny i przeciwny prześladowaniom protestantów. W swojej diecezji nie dopuścił do rozwijania się kalwinizmu, ale też ich nie prześladował. Gościnnie przyjął waldensów – uciekinierów krwawych prześladowań w Merindol i Cabrieres w roku 1545.

Sadoleto był znany ze swej prawości, jednak należał do częstych gości Imperii, luksusowej kurtyzany rzymskiej, w której – według relacji F. Lancelotti – był szalenie zakochany i z którą miał córkę. Jednak Imperia ojcostwo swej córki przyznała bogatszemu wielbicielowi, bankierowi Agostino Chigi.

W roku 1536 uczestniczył w obradach komisji kardynalskiej, powołanej przez papieża Klemensa VII (papież), które zaowocowały dokumentem znanym jako Consilium de Emendanda Ecclesia Romana.

Nazwisko Sadoleta obecnie znane jest głównie ze sporu literackiego z Kalwinem. W 1539 roku Sadoleto napisał list do mieszkańców Genewy, starając się ich nakłonić do powrotu na łono Kościoła rzymskokatolickiego. W liście tym, nie wymieniając nazwiska Kalwina, oczernił reformatorów, oskarżając ich o kierowanie się niskimi pobudkami, szerzenie niepokojów i niszczenie Kościoła. Kalwin przebywał w tym czasie w Strasburgu, jednak na prośbę mieszkańców Genewy w krótkim czasie odpowiedział Sadoletowi stanowczym listem, po którym kardynał zaniechał dalszych prób nawracania Genewczyków.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]